Recenzja książki "Opiłki i okruszki" Tomasza Jasturna

Dzisiaj przychodzę do was z całkowicie inną książką, niż te, które do tej pory wam prezentowałam. Książka Tomasza Jastruna „Opiłki i okruszki” to fascynująca historia we fragmentach przedstawiająca życie bohatera. Są to urywki wspomnień z każdego roku życia bohatera zamknięte w krótkiej formie. Dostajemy tutaj wspomnienia dzieciństwa, dorastania w czasach komunizmu, życia w stanie wojennym, dojścia do wolności, romansów, aż do starości.

Historia ta zaczyna się notatką z 1953 roku, a kończy w 2041 roku, gdy bohater umiera. Dostajemy tutaj wspomnienia niby nieistotnych opiłków i okruszków, które tworzą jedną całość jaką jest życie. Konkretne wspomnienia, które zapisuje bohater nabierają siły po latach, mężczyzna dostrzega, że jako dziecko miał inny pogląd na te wydarzenia niż jako dorosły. Dostrzegamy w całości niejako rozwój nie tylko bohatera, ale tych wydarzeń, które mają wpływ na jego życie. 

Chwile przywoływane w książce, urywki wspomnień są jak te tytułowe opiłki i okruszki, niby bardzo małe i nic nieznaczące to jednak wpływają na człowieka. Tomasz Jastrun karmi nas krótkimi opisami wydarzeń, które są bardzo trafne i wpływają na nas jako czytelników. Za pomocą słów podglądamy czyjeś życie rok po roku od dzieciństwa aż po grób. Ta mozaika wspomnień składa się na całe – dość smutne życie bohatera. Dostajemy wspomnienia rozmowy z ojcem, opieki nad chorą matką, pierwszego spotkania z ukochaną i wiele, wiele więcej. 

Chociaż książka liczy zaledwie niecałe 130 stron, wcale nie jest lekka. To smutna opowieść o ludzkiej egzystencji. Młodzieńcze ideały stają się ciemnym życiem bez nadziei na polepszenie, aż po wyczekiwanie śmierci. Zadziwiające, jak tak małe fragmenty mogą jednocześnie zdołować i podobać się. Narracja jest poprowadzona w sposób iście mistrzowski, czytelnik dostaje obrazki z życia głównego bohatera, które składają się w jego całe życie. Mnogość emocji, które tu występują wbijają w fotel, aż niekiedy ma się ochotę zapłakać nad losem. 

Już dawno nie sięgnęłam po tak dobrą książkę, w której nie liczą się rozległe opisy, ani dialogi (jest ich mało), ale właśnie emocje. Emocje, które towarzyszą nam od dzieciństwa aż do śmierci. Książka ta pozwala zastanowić się nad własnym postrzeganiem życia oraz skłania do cieszenia się niewielkimi rzeczami. Wprowadza w nastrój nostalgiczny, niekiedy czuje się przygnębienie, ale wszystko jest po coś. Ta książka to piękna lekcja postawy życiowej. Czasem mniej po prostu znaczy więcej.

Dziękuję! 

Jakie znacie książki o ludzkiej egzystencji?
Co sądzicie o tych urywkach wspomnień naszego bohatera?

Co ostatnio przeczytaliście? Pochwalcie się!